Kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny
Pierwszy zbór stanął w roku 1742 i był wykonany prawdopodobnie z bardzo nietrwałego materiału, skoro już w latach 1780-1782 wykonano nową świątynię. Projektantem został budowniczy Isemer, a wykonawcami mistrz murarski Demus i cieśla Scholz z Jeleniej Góry. Kapitale kolumn wykonano dopiero w 1832 roku.
Jest to budowla nieorientowana, murowana, założona na rzycie prostokąta, nakryta czterospadowym dachem, łamanym dachem z sygnaturką, zwieńczona spłaszczonym hełmem z latarnią. Elewacje podzielone płaskimi pilastrami z korynckimi kapitelami. Narożniki budowli są zaokrąglone.
Wnętrze salowe pozornie trójnawowe przez kolumny emporowe podpierające sklepienie z desek. Nad częścią środkową kolebkowe na gurtach, nad emporami stropy z kasetonami z listew. Nad zakrystią chór organowy przechodzi po bokach w pierwszą kondygnację empor. Prospekt organowy umieszczono za ołtarzem. Szafa organowa została wykonana przez mistrza stolarskiego Kade z Jeleniej Góry w drugiej połowie XVIII wieku, podobnie jak ołtarz główny i ambona. Ołtarz flankują dwie figury św. Piotra i Pawła autorstwa Lachela z Krzeszowa. W misternym ażurowym rokokowym zwieńczeniu ukazano Chrystusa Zmartwychwstałego. Ambona, wsparta na słupie, posiada cylindryczny korpus zdobiony nakładanym rokokowym ornamentem roślinnym. Podejścia o linii falistej zdobione podobnie jak korpus. Bramka zdobiona rokokowym wazonem.
Pozostały wystrój jest późnobarokowy względnie klasycystyczny.
Kościół parafialny pod wezwaniem św. Mikołaja
Świątynia stoi na cmentarzu o zarysie nieregularnego wieloboku otoczonego kamiennym murem.
Z roku 1399 pochodzi informacja wymieniająca proboszcza tutejszej parafii. Z pierwotnej XIV wiecznej budowli pochodzi portal południowy nawy, oraz część murów obwodowych. Według Lutscha kościół w obecnej formie pochodzi z połowy XVI wieku co później bezkrytycznie powtarzali autorzy przewodników. Istotnie budowla była kilkakrotnie przebudowywana m.in. w początkach XVI wieku, a następnie w XVII i XVIII wieku. Z roku 1700 pochodzi północna kaplica oraz hełm wieży. W wieku XX dobudowano przedsionek południowy.
Jest to budowla orientowana( wejście od strony południowej), murowana, jednonawowa z węższym dwuspadowym prezbiterium i kwadratową wieżą od zachodu. Sklepienie krzyżowe na pełnym łuku bez żeber spływa na pilastry z profilowanym gzymsem. Do nawy prezbiterium otwiera się łukiem tęczy. Przestrzeń prostokątnej nawy przykrywa drewniany strop podzielony listwami na kwadratowe pola. Kaplice przykrywa sklepienie kolebkowe ze spłaszczonymi lunetami. W ścianie południowej zachowały się dwa późnogotyckie ostrołukowe portale z XIV wieku z drewnianymi drzwiami, których okucia pochodzą z czasów późnego średniowiecza.
Wyposażenie dość skromne. Barokowy ołtarz główny jest polichromowany i częściowo złocony. Dwie kolumny wspierają przerwany barokowy naczółek, równocześnie flankuje nowy, współczesny obraz. Pierwotny znajduje się w dawnym zborze ewangelickim. Przy kolumnach stoją dwie figury świętych. Obramujący ołtarz ażurowy ornament roślinny tworzy boczne skrzydło ołtarza. Ołtarz jest wotywną fundacją ówczesnego proboszcza z 1696 roku. Najcenniejszym, a zarazem najstarszym elementem wystroju jest krucyfiks umieszczony w kaplicy z naturalnej wielkości postacią Chrystusa, najprawdopodobniej wykonany w lokalnym warsztacie około roku 1500. Prospekt organowy pochodzi z końca XVIII wieku i znajduje się na drewnianej emporze z malowaną balustradą z tego samego okresu. W prezbiterium po lewej stronie umieszczone jest renesansowe epitafium z ok. 1570 roku z całopostaciowym przedstawicielem pary małżeńskiej von Nimptschów. Wśród herbów znajdują się m.in. herby Świnków i Redernów.
Wieża Rycerska
Pośrodku Siedlęcina, w dolinie niedaleko mostu na Bobrze znajduje się jeden
z najciekawszych zabytków Dolnego Śląska, mieszkalna wieża rycerska.
Podobnym budowli zachowało się na Śląsku kilka, lecz wieża siedlęcińska dotrwała do obecnych czasów jako stosunkowo najlepiej zachowana. Nie wiadomo, kto był jej fundatorem. Żadna z zachowanych kronik nie wymienia nazwiska pierwotnego właściciela. Powstała w początku XIV wieku prawdopodobnie jako rezydencja myśliwska księcia Bolka II świdnicko-jaworskiego. Między latami 1368-1369 wdowa po księciu Bolku II przekazuje majątek rycerzowi Jenschinowi (Janowi) von Redern. W XV wieku wieża przypadła rodowi Zedlitzów, a w latach 1732-1945 rodowi Schaffgotschów . W ciągu stulecia przeprowadzono liczne jej przebudowy, z których istotna miała miejsce w wieku XV, kiedy podwyższono wieże o jedno piętro, zamurowując blanki osłaniające ganek, wybijając kilaka okien oraz zakładając na każdej kondygnacji wykusze pełniące funkcję latryn. Dalsza rozbudowa nastąpiła pod koniec XVIII wieku, kiedy dobudowano do niej oficynę, zasypując przy tym częściowo fosę oraz wymieniono niektóre stropy. W roku 1840 rozebrano resztki dawnych murów obronnych. Pod koniec XIX wieku przeprowadzono pierwszą konserwację i remont wież oraz dachu. W latach 1880-1890 odkryte zostały słynne polichromie . W latach 1936-1938 przeprowadzono pierwsze większe prace konserwatorskie.
Pomimo przeróbek wieża rycerska w Siedlęcinie zachowała pierwotny wygląd. Zbudowana została z kamienia na planie prostokąta (22,2 x 14,35) jest podpiwniczona, posiada cztery kondygnacje przykryte czterospadowym dachem gontowym. Zachowała się gotycki portal wejściowy z okna z fragmentami kamiennych laskowań. Dwie dolne kondygnacje podzielone są ściankami działowymi. Górne stanowią jednoprzestrzenne wnętrze zajmujące całą powierzchnię kondygnacji. Wokół wieży zachowała się w dużych fragmentach stara fosa wodna i ślady po murze, jaki otaczał niegdyś mały dziedziniec.
Ściany sali na trzeciej kondygnacji pokrywa duży cykl malowideł o łącznej powierzchni 33m2 , pochodzących z lat 1320-1340. Stanowią one jedyne na Śląsku, stosunkowo dobrze zachowane, wysokiej klasy artystycznej, malowidła ścienne z tego okresu. Są one unikalne ze względu na swoją świecką treść- przedstawiają bowiem między innymi sceny związane z
ówczesnym życiem dworskim i rycerskim. Formalnie są zaliczane przez historyków sztuki do tak zwanego stylu linearnego, polegające na obrysowaniu postaci i przedmiotów dość grubym konturem. Wykonane zostały techniką polegającą na pokrywaniu barwnikami suchego tynku, skrapianego wodą wapienną. Można w ich tematyce wyróżnić trzy wątki: symboliczny (przedstawienia życia i śmierci), legendarny (przedstawiający dzieje Lancelota z Jeziora – jednego z rycerzy Okrągłego Stołu króla Artura) i sakralny (z przedstawieniem monumentalnej postaci św. Krzysztofa oraz apostołowie i prorocy). W niszy okna północnego znajdują się malowane tarcze herbowe rodziny von Redern i von Zedlitz z około 1369 – 1370 roku, a na ścianie obok dwie sylwetki rycerzy konnych. Autorem malowideł na ścianie południowej był najprawdopodobniej miejscowy mistrz malarski działający pod wpływem inspiracji sztuki zachodniej, być może z południowego Tyrolu, które z kolei mogły do niego dotrzeć poprzez Czechy, ponieważ podobna polichromia powstaje w roku 1338 w niezbyt odległym Jindrzichów Hradec. W sferze domysłów znajduje się ustalenie fundatora malowideł. Wielu badaczy wskazuje na księcia Bolka II lub Henryka Jaworskiego. Bezspornym jest jedno, że artysta cyklu malowideł reprezentował w pełni rozwinięty styl i wysokie umiejętności, których efekt możemy do dziś podziwia
Perła Zachodu
"Perła Zachodu" to schronisko turystyczne położone nad Jeziorem Modrym, na terenie Parku Krajobrazowego Doliny Bobru. Schronisko wznosi się na wysokości 320 metrów, na stromym, urwistym brzegu. Poniżej schroniska znajdują się skałki, które jeszcze do 1945 roku stanowiły pomnik przyrody. Urokliwe miejsce przyciąga swoim klimatem turystów i koneserów dobrego jedzenia. Przy schronisku na jeziorze znajduje się drewniana kładka, która można przejść na druga stronę jeziora. Doskonałe miejsce dla turystów pieszych i rowerowych.
Zabytki techniki
Bobrowice I
Elektrownia zbiornikowa,moc 2,422 MW. Zbiornik o pojemności całkowitej 500 tys.m3, pow.11 ha. Jest, to przykład elektrowni przyjazdowej z budynkiem siłowni i rozdzielni energetycznej usytuowanym w korycie rzeki. Turbiny zainstalowano w otwartych komorach betonowych. Budowę elektrowni rozpoczęto w 1924 roku. Od 16.01.1925 zaczęła ona na stale przekazywać energię elektryczną do sieci.
Bobrowice II
Elektrownia przepływowa moc 0,218 MW. Elektrownia powstała w 1932 roku, rozpoczynając 12 kwietnia produkcję energii elektrycznej jako elektrownia zawodowa. Jednak wiek części urządzeń sięga XIX stulecia i wiąże się z funkcjonującym tutaj młynem wodnym, tartakiem, a od początku XX wieku fabryką przetworów drzewnych. Siłownia wodna wpisana była w centralną część budynku produkcyjnego i wyposażona w dwie pionowe turbiny Francisa pochodzące z 1912 roku.
Bobrowice III
Elektrownia przepływowa, moc - 0,126 MW. Elektrownia była niegdyś jedną z dwu siłowni energetycznych znanej na Śląsku fabryki papieru. Pierwsza, wyposażona w dwie bliźniacze turbiny Francisa, znajdowała się na prawym brzegu kanału energetycznego, drugą, na lewym brzegu zbudowano w roku 1923 roku. Po zniszczeniu w czasie wojny, w latach 1953-54 odbudowano jedynie tę drugą. Dzisiaj jest to elektrownia zautomatyzowana, zdalnie sterowana z elektrowni wodnej Bobrowice I.